Op 18 februari geeft mijn lichaam er de brui aan. Als ik niet kan of wil luisteren dan creëert het lichaam voor zichzelf een oplossing.
Er knapt letterlijk iets stuk in mijn lichaam.
Ik sukkel al een tijdje met lage rug klachten... accupunctuur, rust, kiné, ... Ik probeer het allemaal maar voor school staan een aantal taken op me te wachten die ik moet volbrengen. Ik werk er de hele krokusvakantie aan. Ik doe altijd maar door want dat is wat ik geleerd heb. Het is mijn overlevingsmechanisme. Het is mijn manier om voor iedereen goed te doen behalve mezelf.
Op donderdag 18 februari beslis ik om eerst boodschappen te doen en de rest van de dag aan mezelf te wijden. Ik kom terug van het boodschappen doen en ik ga het nooit vergeten. Ik begroet de buurvrouw die naar haar auto loopt en ik zet zelf 2 bussen wasmiddel op de grond.
In een flits voel ik iets bewegen, verschuiven ... ontzettend pijnlijk in mijn rug. Ik probeer recht te komen maar de pijn is echt erg en ik merk dat ik alle kracht uit mijn linkerbeen kwijt ben. Ik hou me vast aan de zijkant van de deurstijl terwijl ik om me heen kijk en tracht te vatten wat me overkomt. In een flits zie ik het gezellig rode autootje van de buurvrouw voorbij rijden.
In lichte paniek roep ik naar de kinderen... ze springen als reddende engelen op en snellen mij ter hulp.
Stappen lukt niet meer, eerder een soort vooruit geraken. Ik geraak op de zetel en leg me er neer. Ik probeer de kinderen doorheen de pijn opdracht te geven om de boodschappen uit te laden. Bij de pluszoon aan de overkant te gaan bellen om te komen helpen.
De jongste probeert papa te vertellen dat ik hulp nodig heb, maar hij vraagt het op een gewone manier waarop geen enkele ernst naar boven komt.
Mijn moeder die ik eigenlijk net had afgezet wordt gebeld... De hele middag proberen ze mijn pijn te verlichten met pijnstillers, warmte, en er gewoon voor mij te zijn. Het helpt niets , ik overleef tot de echtgenoot gedaan heeft met werken en ik weet dat ik de nacht niet doorkom zonder medische hulp.
De ambulance wordt gebeld en er worden heel snel wat spulletjes ingepakt. De ambulanciers zijn geweldig vriendelijk en doen er alles aan om me zoveel mogelijk comfort te geven. Omwille van covid ben ik de enige die vertrekt. ...
In het ziekenhuis worden dezelfde vragen gesteld als de ambulanciers al deden. In het begin is het een aan en afloop van verzorgend personeel: dokter, assistent, verpleegsters,... en dan lig je daar een tijdje alleen. Met je eigen gedachten. Om me moedig en sterk te houden praat ik in gedachten tegen mezelf.
Ik zeg dat ik van mezelf hou, dat ik begrijp dat mijn lichaam reageert en dat mijn lichaam er alles aan probeert te doen om zichzelf weer te helen.
Ondertussen krijg ik lieve berichtjes van mijn broers en schoonzussen... het is fijn en het leidt me af van de pijn. Er volgt een scan, waarna ze me een hele tijd weer laten wachten... Ondertussen is het al na tienen 's avonds. Ze komen een Covid-test afnemen omdat ik in het ziekenhuis moet blijven. Ik slaap die nacht op een kamertje op spoed omdat er boven geen plaats is. De nacht is zoals te verwachten eentje met weinig slaap. Ik krijg of vraag wel pijnstillers en ik kan het ziekenhuis pas verlaten als de pijn onder controle is. Al hebben ze op de scan een uitstulping van de discus naar de zenuw gezien.
De volgende ochtend word ik naar boven gebracht... nog steeds heb ik geen dokter gezien. Berichtjes , boeken en indommelen doen de dag voorbijgaan. Ik besef al gauw dat ik hier nog heel het weekend lig en ten vroegste maandag naar huis kan. Als mijn mama zaterdagmiddag vindt dat het welletjes is geweest belt ze de dienst op om achter de dokter van wacht te vragen. Zaterdagmiddag staat de dokter bij mij in de kamer. Het verdikt is er ! Het kussentje tussen de twee wervels is helemaal stuk. Als een elastiek uit elkaar gesprongen en het kanaal van de zenuw is helemaal opgevuld met die stukjes, De zenuw is helemaal gekneld vandaar dat ik veel pijn heb in mijn been. Een operatie is de enige kans op herstel.
Ik blijf relatief rustig, al had mijn mama er iets van gezegd, ik hoor het wel maar het dringt moeilijk tot me door. Dinsdag volgt de operatie. Ondertussen blijf ik pijnstillers krijgen en van sommige word ik echt mottig en geef over.
Ik begin via berichten en telefoongesprekken iedereen op de hoogte te brengen ( ook de school). De dagen die volgen krijg ik veel lieve en bemoedigende berichten. Het doet de tijd sneller gaan in het ziekenhuis tijdens een periode van Covid.
Ik hou me mentaal heel sterk, ik moet wel. Er is niemand die me kan troosten of knuffelen. Het gaat goed met me. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik van me hou, dat ik mezelf vergeef omdat ik deze omstandigheden zelf gecreëerd heb. Dat ik begrijp dat mijn lichaam dit moest doen. Ik weet ook dat dit met een reden is gebeurd.
Omdat ik de eerste ben die geopereerd word, gaat het super snel. Het goede nieuws is ook dat ik vandaag al 5 dagen in het ziekenhuis lig en vanmiddag bezoek mag ontvangen voor een uurtje. Mijn mama (die ook verpleegster was) komt langs... het stelt me gerust. De operatie verloopt vlot, De verpleegsters en stagiaires zijn super lief. Hebben geduld en antwoorden op al mijn vragen. Ook in de dagen die volgen is mijn verblijf in het ziekenhuis naar omstandigheden erg goed. Op vrijdag mag ik eindelijk naar huis, het herstel zal nog tijd vragen maar thuis komen doet zooo goed!
Dit is het begin van een nieuwe zoektocht naar mezelf , opkomen voor mezelf en leren luisteren naar mijn lichaam.
Reactie plaatsen
Reacties